HENK HANNEMANN,
conservator van datgene dat ooit waarde heeft gehad,
maar in waarde en betekenis is gedevalueerd.
Nieuw werk. AMICITIA I. Pigmenttransfer met opgenaaide knoopjes, trouwfoto op verhoging en geschroefd op gevonden en bewerkt stuk hout.
In het werk hoeven geen diepere lagen ontdekt te worden en iedereen mag er in zien wat hij wil. Hannemann voelt een fascinatie voor datgene wat op het punt staat te verdwijnen of misschien al verdwenen is. Noem het een redden van de ondergang. Ooit hebben de onderdelen van het werk AMICITIA I belangrijkheid gehad:
Het is inmiddels heel goed mogelijk dat het stel op de foto is overleden en dat de snoezige kinderen inmiddels grijsaards zijn of het tijdelijke hebben verwisseld met het eeuwige.
Het intrigeert Hannemann dat deze zaken soms van de ene dag zijn verschoten van belangrijk naar betekenisloos en verdwijnen in afvalbak, papiercontainer of, in het gunstigste geval, de kringloop.
Zeg maar dat Hannemann de conservator is van datgene dat ooit waarde heeft gehad maar in waarde en betekenis is gedevalueerd. Een vriend noemde het werk eens romantisch-decadent. Zelf noemt Henk Hannemann zijn werk liever "werken van Weemoed en Verlangen". Althans, zo ervaart hij zijn werk. Het staat iedereen vrij om daar iets anders in te zien.
Voor Hannemann is zijn werk ook een ontdekkingstocht naar zichzelf. Je zou kunnen zeggen dat al het werk te maken heeft met de dood. Zonder enige emotionele lading aan dat gegeven te koppelen en zich af te vragen naar de herkomst van dat thema. Of zoals Hannemann nuchter zegt: "De dood is ons aller toekomst".
Opvallend vindt hij zelf ook de dieren die onlosmakelijk met zijn werk verbonden zijn. Nooit gaat hij er van tevoren vanuit dat er dieren in zijn collages of assemblages moeten komen maar ze zijn volop aanwezig. Beeldjes van honden sieren zijn assemblages en in zijn collages is, zoals hij dat zelf zegt, altijd ruimte voor nog een vlinder, vis of vogel.
Henk Hannemann zelf over zijn werk: "Ik ervaar het als heel intrigerend om oude boeken, foto's, ansichtkaarten en half vergane tierlantijntjes door mijn handen te laten gaan. Bij ieder attribuut kan je al een verhaal bedenken. Het is een voorrecht om die schijnbaar nutteloze voorwerpen weer te herschikken en er weer iets van betekenis van te maken. Althans, voor mij. Ik ben niet bezig met urgentie, maatschappelijke relevantie of geëngageerdheid. Als iemand het dan geen kunst vindt, interesseert me eigenlijk geen reet. Het heeft ook niets te maken met duurzaamheid of recycling. Ja, de knoopjes in mijn laatste werk dienen ter verfraaiing. Nou en? Ze zijn er voor de compositie en de kleur. Je kan ze zien als een sterrenhemel want op de pigmenttransfer staat een transfer uit de National Geographic van een ruimtereis ergens in de zestiger jaren. Eigenlijk ben ik in mijn ateliers ook bezig met reizen. Een reis in de tijd en vaak staat de tijd ook even stil en word ik wakker met bijvoorbeeld zo'n gek dingetje als AMICITIA I. Mooi toch? En als mensen daar het label decoratie aanhangen, nee, dat interesseert me niet zo. Uiteindelijk gaat het om mijzelf te verbazen en te plezieren. En als iemand zijn beurs trekt en een werkje koopt en gelukkig vertrekt als een kind op sinterklaasavond, dan is dat een meerwaarde. Want het werk mag uitvliegen".